Het was te laat, hij zat al in het vliegtuig en kon niks meer doen om te ontsnappen. En daar ging het vliegtuig. Jeff zag zijn ouders naar hem zwaaien. Het laatste wat hij nog van ze kreeg. Opeens kwamen er twee jongens aan, de ene had kort blond krullend haar en de andere had bruin haar tot z’n nek met een gescheiden pony.
’Zijn deze plekken bezet?’ vroeg de blonde.
Jeff schudde zijn hoofd en zij gingen zitten.
’Ik ben Bill, dit is Ted,’ zei  de blonde.
’Ik ben Jeff.’ Jeff staarde naar ze omdat ze er zo slordig uit zagen.
Bill droeg  een geruite blouse met een geknipt T-shirt. En Ted droeg een vest met een smiley op de achterkant.
’Dus Jeff, waar ga jij heen?’ vroeg Ted.
’Mijn leraar en mijn ouders sturen me naar een Bijstuur-kamp,’ zei Jeff teleurgesteld.
’Wow, daar gaan wij ook heen!!’ zeiden ze gek genoeg allebei te gelijk.
’Ja! Mijn ouders wilden me daar eerst niet, maar die van Ted wel dus ik ga er nu ook heen!!!’ zei Bill.

De tijd ging snel met Bill en Ted, de vlucht leek wel vijf minuutjes.
Toen Bill, Ted en Jeff uit het vliegtuig stapten zagen ze al heel veel kinderen. En een man. Hij zag er heel raar uit, hij was misschien wel tien koppen groter dan Jeff zelf. Ook Bill en Ted keken verbaasd.
’Als hij onze leider is, kom ik vast niet gelukkig thuis,’ zei Ted.
De vreemde man kwam opeens op ze af.
’Hallo heren, welkom! Mag ik jullie namen?’ vroeg hij ten slotte.
’Bill, Ted en Jeff meneer,’ zei Jeff.
’O juist, ik ben jullie leider Professor Sarion,’ zei hij trots.
’Volgens mij kom je niet gelukkig thuis, Ted,’ zei Bill teleurgesteld.
Professor Sarion bracht de jongens naar de rest, en toen gingen ze naar het kamp.
’Jakkes, het ruikt naar koeienmest!’ fluisterde Jeff toen ze in de bus stapten. Bill knikte heftig en Ted zat al met zijn neus dicht. Door de stank duurde de rit lang.
Toen ze er eindelijk waren, renden ze alle drie de bus uit.
’Ik moet overgeven!’ riep Bill huilend.
’Ik wil mijn mama!!’ gilde Ted.
Jeff zei maar niks omdat hij zijn ouders niet meer hoefde te zien.
‘Sst, daar komt Professor Sarion,’ fluisterde Jeff.
Maar ze hoorden het niet. Professor Sarion greep Bill en Ted bij het nekvel en trok ze omhoog.
’Kom, kom jongens niet zo aanstellen,’ zei hij op een aardige toon.
Maar gek genoeg zag Jeff een kleine grijns op zijn gezicht. Toen hij ze losliet, hielp Jeff ze met opstaan.
’Jemig die vent knijpt als een bijtende haai!’ zei Ted boos.
’Dit is on-on-on belabberd!’ zei Bill.
’En zagen jullie dat ook? Hij zat te grijnzen man!’ zei Jeff.
’Grijnzen?! Ik zal hem leren…’ zei Bill die van plan was om Professor Sarion een klap te geven.
Maar Jeff en Ted hielden hem tegen.
’Niet doen man, straks worden we eruit gegooid!’ waarschuwde Jeff.
De jongens keken verbaasd rond.
’Dit lijkt eerder een uitgestorven pretpark,’ zei Bill.
Professor Sarion riep iedereen bij elkaar, en vertelde over het kamp. Bill en Jeff wilden net een van de huisjes in lopen. Maar Ted pakte ze vast en nam ze mee naar het busje. Want ze moesten hun eigen koffers meenemen.
’Hoe weet je dat?’ vroeg Jeff.
’Dit is niet mijn eerste keer op een Bijstuur-kamp,’ zei Ted.
Ted vertelde toen ze de spullen hadden gebracht dat zijn vader hem de tweede keer naar een militaire academie wilde sturen.
’Weet je, ik vertrouw Professor Sarion niet,’ zei Jeff later.
’Wie wel? Hij lijkt op een kindermoordenaar!’ zei Bill.