Alles aan haar was zwart. Van de soldatenlaarzen tot het woeste haar. Jeff zat al uren naast haar in het vliegtuig, maar hij had nog geen woord tegen haar gezegd. Hij zag haar nu vanuit zijn ooghoeken rommelen met een spiegeltje. Ze hield het ineens in haar uitgestrekte hand. Precies tussen de twee stoelen voor hen.
‘Ik heet Birgit,’ zei ze. ‘Als je me niet durft aan te kijken, kun je me zo met een boogje zien.’
Jeff zag in het spiegeltje tussen al het zwart twee bruine ogen. Het waren lachende ogen.
‘Ben jij ook eerst weggelopen?’ vroeg hij.
‘Ik loop in Uluru opnieuw weg,’ zei Birgit.
‘Ze vinden je altijd weer.’
Ze trok het spiegeltje terug en keek Jeff recht aan.
‘We moeten met zijn tweeën vluchten. Als de een slaapt kan de ander opletten.’
Ze stak een hand uit met zwart gelakte nagels.
‘Vingers gekruist,’ zei ze, ‘dat is een afspraak die je nooit mag verbreken.’
Jeff vond haar ineens niet zo griezelig meer. Hij rook ook een lekker geurtje. Er dansten wolkjes door zijn hoofd.
‘Onze bewakers zitten achterin,’ fluisterde Birgit. ‘Achteraan, links.’
Ze leunde tegen Jeff aan en hield het spiegeltje om het hoekje van de stoel in het gangpad.
Jeff zag direct wie ze bedoelde. Een man in regenjas. Kraag omhoog. Zonnebril op.
‘Ik ga even naar de wc,’ zei Birgit. ‘En dan kijk ik hem strak aan. Ik kan mensen zenuwachtig maken met mijn ogen, weet je.’
Ze zaten in de bus weer naast elkaar. Direct na de landing hadden de mannen in regenjassen alle kinderen in een busje geduwd. Na een uurtje stopten ze bij een legertent. Achter de tent lag een roodgebakken berg in het licht van de ondergaande zon. Dat moest de Uluru zijn. Verder overal vlakke woestijn. Ze bleven kijken naar de Heilige Berg. Tot een van de regenjassen het woord nam.
‘Weglopen heeft hier geen zin,’ zei hij. ‘We schieten je neer met een verdovingsgeweer. Net alsof je een kangoeroe bent.’
Hij lachte alsof het een grapje was.
‘En nu in gelid naast elkaar. We beginnen meteen met de heilige training.’
Ze gingen in een rij staan. Een stuk of twintig kinderen.
‘Hier geldt onvoorwaardelijke gehoorzaamheid,’ zei de man. ‘Leg je spullen voor je voeten.’
‘Mobieltje in je onderbroek,’ siste Birgit. ‘Die gaan ze zeker afpikken.’
Jeff bukte zich en schudde zijn rugzak leeg. Toen hij weer overeind kwam, schoot zijn hand achter zijn rug de broek in. Het mobieltje gleed onder zijn kleren.
‘Ik schop ze tegen de schenen als ze gaan voelen,’ fluisterde Birgit.
‘Mond houden, jullie daar,’ riep een van de regenjassen. ‘En luisteren naar professor Sarion.’
Uit de tent kwam een man in een rood pak. Hij droeg een hoed en klapte met een zilveren zweep. Hij leek een circusdirecteur.
‘Brutale kinderen,’ riep Sarion. ‘We gaan jullie nu eens lekker bijsturen.’
Een van de meisjes in de groep begon te huilen. Een jongen rende weg, maar een regenjas liet hem struikelen.
‘Strak naar Sarion kijken,’fluisterde Birgit.
Jeff zag een spier in het gezicht van de professor trillen. Even later struikelde de man over een woord.
‘Jullie twee, daar, die zwarte meid en die jongen,’ riep Sarion schor.
Twee regenjassen sleepten Birgit en Jeff uit de rij. Professor Sarion veegde over zijn voorhoofd. Birgit steunde van inspanning. Haar ogen stonden wijd open, waren helemaal niet vriendelijk meer. Jeff zag de wang van de professor nu bibberen. Birgit siste uit haar mondhoek: ‘Ik heb hem met mijn heksenogen. Let op wat er nu gebeurt.’