Jeff werd de volgende ochtend wakker. Hij belde Max, om bij hem onder te duiken. Maar hij kreeg de voice mail van Max:
'Dit is de voice mail van Max, spreek een bericht in na de piep. PIEP!!!' 
Jeff had geen zin om een bericht in te spreken. Hij gooide zijn telefoon op zijn bed. Jeff’s moeder riep:
'Jeff! Je moet je spullen alvast inpakken.'
Mooi niet! Dacht Jeff. Hij ging zijn spullen inpakken. Niet voor Australië, maar om weg te lopen. Jeff sloop naar de voorraadkast, chocola, broodjes, snoep, koekjes, blikken eten, drinken en vlees deed hij allemaal in zijn tas. Hij sloop naar het boven raam, en hij liet een briefje achter met:
Ik wil niet naar Australië daarom loop ik weg.
Groetjes van Jeff

Jeff klom uit het raam en viel. Hij had zijn knie bezeerd. Later zwierf Jeff rond in de buurt.
'Shit!' zei Jeff. 'Meneer Bergman.'
Jeff kon nog net in de bosjes wegduiken. Meneer Bergman fietste waarschijnlijk naar de school. Ondertussen trof Jeff’s moeder de voorraadkast half leeg aan. Toen zag Jeff’s moeder een briefje. Ze schrok toen ze het las en belde de politie. Jeff was bijna bij het bos, hij was erg moe. Later liep Jeff door het bos. Opeens ritselden de bosjes. Jeff schrok en struikelde bijna over een boomstronk. Jeff pakte een tak en zei:
'Kom tevoorschijn als je durft!'
De bosjes ritselden weer, er vloog toen een kraai uit.
'Gelukkig, het was maar een kraai.'
Jeff zocht een plaats om uit te rusten. Op dat moment kwamen er twee politie agenten tevoorschijn. Jeff probeerde weg te rennen, maar dat lukte niet omdat zijn knie nog pijn deed. Jeff werd gepakt door de agenten.
'Wat willen jullie van mij?! laat me gaan!' zei Jeff.
Later kwam Jeff met de agenten uit het bos. Zijn moeder stond daar.
'Jeff het is voor je eigen bestwil.'

Later zat Jeff in het vliegtuig. Hij moest eerder naar Australië. Weer wat later steeg het vliegtuig op. Er was geen ontsnappen meer aan.