's Ochtends werd Jeff wakker. Nadat hij alles had gehoord was hij snel weer in zijn bed gekropen. Hij kon steeds niet slapen, die stem van professor Sarion kreeg hij maar niet uit zijn hoofd. Vandaag gaan ze hem ergens stiekem heenbrengen! De stem bleef maar in zijn hoofd herhalen 'Dan beginnen we met hem! Morgen is hij aan de beurt.' Maar het was niet morgen meer, het was vandaag! Jeff wist niet wat hij moest doen. Moest hij de anderen waarschuwen of moest hij de boot nemen en onder een stoel kruipen? Nee, hij bleef hier! Hij zou niet bij de anderen weggaan! Hé, wat gebeurde daar? Er kwamen nog meer kinderen aan met het vliegtuig! Zij waren ook op weg naar het Ulurukamp! En weer waren het drie kinderen. Professor Sarion kwam aan en hield dezelfde preek als toen Jeff aankwam. Ook zij moesten hun mobiel inleveren. Het werd avond. Ze kregen weer onduidelijke erwtensoep. Toen ze naar bed moesten lag er een meisje naast hem dat die dag was aangekomen. Jeff vroeg aan het meisje waarom ze was gekomen. Het meisje zei dat ze mee zou doen aan een wedstrijd wie het mooiste kan voorlezen. Jef wist meteen dat het een smoes was. Jeff vertelde het meisje wat hij gisteravond had gehoord en wat ze met hem wilden doen. 
'Jij komt ook aan de beurt,' zei Jeff. 'Ze willen iedereen meenemen.'
Het meisje schrok erg van zijn verhaal.
'Dus ik heb helemaal geen voorleeswedstrijd?' vroeg het meisje verbaasd.
'Nee,' zei Jeff. 'Ze willen je ergens naartoe brengen en ik ben zometeen aan de beurt!' Het meisje keek verbaasd.
'Dat is toch heel erg en wat zullen je ouders er van vinden?' vroeg het meisje.
'Ach, mijn ouders vinden het vast niet zo erg, ze vinden me toch veel te brutaal,' zei Jeff. Het meisje zei: 'Dat moet je niet van jezelf denken, dan heb je minder moed en minder zelfvertrouwen.'
'Trouwens ik ben Jeff en wie ben jij?' vroeg Jeff.
'Ik ben Cristien.'
'Leuke naam,' zei Jeff. 'Zullen we even kijken?'
'Oké,' zei Cristien.
Ze liepen naar buiten. En weer was het kampvuur aan. Dit keer zat er niemand.
'Laten we maar teruggaan,' zei Jeff.
'Ja, hier is niemand,' zei Cristien.
Ze draaiden zich om en… daar stond opeens een figuur voor hun. Eerst konden ze hem niet zo goed zien, omdat het donker was. Toen pas zagen ze dat het professor Sarion was.
'Meekomen,' siste professor Sarion op fluistertoon. 'Nu!'
Jeff en Cristien moesten wel mee. Professor Sarion duwde ze in een vrachtwagen. Professor Sarion reed weg. Jeff en Cristien konden er niet uit, want er zat een slot op de deur. Ze wisten niet waar ze heen gingen. Na een uurtje rijden stopte de vrachtwagen. Professor Sarion stapte uit en wenkte de kinderen naar zich toe. Jeff en Cristien kwamen er uit. Professor Sarion zei:
'Jullie moeten een opdracht helemaal goed maken, anders mogen jullie niet naar huis!' 'Wat is dan de opdracht?' vroeg Cristien.
'Eerst meekomen,' zei professor Sarion.
Cristien en Jeff gingen mee.
'Hier is het,' zei professor Sarion.
'Wat is dan de opdracht?' vroeg Jeff.
'Jullie moeten iemand ontmaskeren die in dit huis rondloopt.'
'Oké,' zeiden Jeff en Cristien.
Ze gingen het huis in. Opeens zagen ze steeds een man voorbijkomen. Ze konden niet zien wie het was, omdat het donker was. Jeff en Cristien zochten allebei het lichtknopje. Uiteindelijk had Cristien het lichtknopje gevonden. Ze zagen de man staan. De man zei: 'Ga maar zeggen dat ik Sevron heet!'
Maar dat was niet waar. Maar Jeff en Cristien wisten van niks.