Maar hij ging wel. Vrijdagmiddag zetten zijn ouders hem hoogstpersoonlijk op het vliegtuig. De hele week had Jeff uit zichzelf boodschappen gedaan en de afwasmachine ingeruimd en zijn tong afgebeten als er brutale antwoorden dreigden, helaas voor niets…
Wát een lange vliegreis! En de meeste films vond hij stom. Jeff speelde wat met zijn mobiel. Hij dacht aldoor aan wat Max had gezegd.
Er waren meer kinderen die alleen reisden. Ook op weg naar het Ulurukamp.
'Moet jij ook bijgestuurd worden?’ vroeg hij aan een stoere hiphopper.
‘Ik heb een rondreis in Australië gewonnen!’ zei hij stralend.
‘En jij?’ vroeg Jeff aan het mooiste meisje dat hij ooit zag. ‘Ook naar het opvoedkamp?’
Ze keek hem beledigd aan. ‘Hoe bedoel je? Ik ben model, en ze gaan een fotosessie maken bij de Uluru.’
Vreemd, niet één kind wilde toegeven dat hij bijgestuurd moest worden. En ze waren stuk voor stuk aardig en beleefd tegen de stewardessen.
En toch zag hij ze terug op het Australische vliegveld. Een lange, magere man in een donkerrood uniform met een strenge blik in zijn ogen wachtte hen allemaal op.
‘Ik ben professor Sarion en vanaf nu doet niemand uit zichzelf zijn mond open. De eerste opdracht luidt: mobiel inleveren!’
Wát?! Maar dát zou hem niet gebeuren! Snel verstopte Jeff zijn mobiel en zonder blikken of blozen zei hij: ‘Ik mocht nooit een mobiel van mijn ouders. Zó debiel…’

Een busje bracht de kinderen naar het kamp waar grote legertenten stonden, met houten vloeren en ijzeren stapelbedden en in het midden lange tafels met klapstoelen eromheen.
‘Ik vind het hier naar,’ klaagde Annabel, het mooie meisje.
‘Het is maar voor even,’ antwoordde professor Sarion glimlachend. ‘Eh… ik bedoel… Het is maar eenvoudig, maar dat went.’ Het was een nare en onechte glimlach, vond Jeff.
De rest van de dag werden ze aan hun lot overgelaten. Was er geen programma? De begeleiders zaten buiten en zij hingen binnen wat rond. Jeff wilde de omgeving verkennen, maar dat mocht niet.

’s Avonds kregen ze soep te eten, een onduidelijke erwtensoep. Als toetje kregen ze een paar snoepjes.
‘Een soort toverballen,’ zei professor Sarion. ‘Hoe langer je zuigt hoe meer smaakjes!’
Jeff keek toe hoe iedereen met een blik van verrukking op de snoepjes zoog. In een opwelling deed hij alsof hij ze in zijn mond stak, maar liet ze in zijn broekzak glijden. Het was allemaal zo vreemd…
Ze deden een potje kaarten, en al gauw moesten ze naar bed. En dat bijsturen dan? Het sporten? Wanneer begon dat? Vanaf zijn bed vroeg Jeff de anderen wat zij ervan dachten, maar iedereen was ervan overtuigd dat het nog wel kwam.
‘Morgen komt de fotograaf,’ zei Annabel.
En Jamie, de hiphopper, dacht ook dat morgen zijn reis zou beginnen. ‘Reizen is afzien, man!’
Jeff kon er niet van slapen. Er klopte iets niet. Toen hij dacht dat iedereen sliep, kwam hij zijn bed uit. Stil liep Jeff naar buiten. Kijk! Verderop was vuur, een kampvuur! Hij kwam zo dichtbij als hij durfde. 
Hij hoorde ruziënde stemmen. Was die ene de zware stem van professor Sarion?
‘We brengen ze allemaal tegelijk weg. Net als de vorige keer.’
‘Nee! Er is toen eentje ontsnapt weet je nog? We moeten niet weer gedonder krijgen. Om de beurt is beter.’
‘Niet! Ze krijgen argwaan als één van hen verdwijnt.’
‘Ach, dit zijn toevallig allemaal brave kinderen, we kunnen ze wel aan.’
‘En die ene dan?! Die bevalt mij niets. Zoals hij uit zijn ogen kijkt…’
‘Dan beginnen we met hem! Morgen is hij aan de beurt.’
‘Oké oké…’
De rillingen liepen Jeff over de rug. Ineens wist hij zeker dat hij daarmee bedoeld werd. In welke nachtmerrie was hij terecht gekomen? Ze waren hierheen gelokt met verschillende smoesjes. Wat gingen die mannen met hen doen? Moest hij de anderen waarschuwen?