Langzaam opende Jeff zijn ogen. Wat was hij moe! Lodderig keek hij om zich heen.
‘Een bus?’ hoorde hij zichzelf verbaasd vragen.
‘Ja, van het vlieg-veld naar het kamp,’ zei een jongen naast hem. Hij had een vreemde blikkerige stem. Zo hé, dacht Jeff, had hij dan de hele vliegreis geslapen? Vaag herinnerde hij zich het schoolplein en dat hij iets kreeg tegen reisziekte. Weer keek hij naar de keurige blonde jongen naast hem. Moest die ook bijgestuurd worden? Vast niet.
‘En wie ben jij?’ vroeg Jeff, terwijl hij net zo blikkerig probeerde te klinken.
‘Ik ben Frits,’ zei de jongen. ‘Ik ben jouw per-soon-lij-ke op-pas-ser. Ik ben al lan-ger in het kamp.’
Over deze woorden moest Jeff even nadenken. Al langer in het kamp? Was deze Frits vroeger ook een doodgewone aso geweest en was hij zo geworden? In dat kamp? Lekker! Werd iedereen zo?
De bus stopte. Jeff keek uit het raam en zag dat ze in een bos waren.
‘Loop maar ach-ter mij aan,’ zei Frits.
‘Ja baas,’ zei Jeff. Hij voelde een duw in zijn rug. Achter hem in het gangpad stond een meisje met donker springerig haar en brutale ogen. In haar neus zaten twee glimmende piercings en haar jack was minstens twee maten te groot. Ze droeg een kettinkje met haar naam: Liz.
‘Maf zooitje hier,’ fluisterde ze. Meteen trok iemand haar naar achteren. Háár persoonlijk oppasser? Jeff wankelde de bus uit. Hij had echt een joekel van een jetlag! Het was hier trouwens helemaal niet zo warm. Was het hier soms winter? Omdat ze aan de andere kant van de aarde … Stom van hem om nooit op te letten bij Aardrijkskunde.
‘Loop maar ach-ter mij aan,’ zei Frits. Bleef hij dat de hele tijd zeggen? Waren ze hier soms in opleiding voor hond?

Ze werden opgewacht door een slanke vrouw met hoog opgestoken blond haar en een vierkante zwarte bril.
‘Ik ben professor Sarion,’ zei ze opgewekt alsof het hier reuzeleuk ging worden. Ze leek op iemand, dacht Jeff, maar op wie ook alweer? Ze had het over gehoorzamen, niet denken, maar doen. En hoe rustgevend dat was. Contact met de buitenwereld was niet toegestaan. Dat verstoorde de innerlijke rust. ‘Alle mobieltjes nu inleveren dus.’ De nieuwelingen staarden haar verbluft aan.
‘Ik vertrouw die trut niet,’ mompelde Liz, maar ze liep wel naar voren. Jeff niet. Ze vinden hem toch nooit, dacht hij. Professor Sarion praatte onverstoorbaar verder. Ooit zouden ze de Uluru beklimmen, zeker, maar eerst moesten hun spieren sterk worden. Haar ogen glommen vals.
Tussen de bomen zag Jeff een rij kinderen lopen. Achteraan sukkelde een meisje dat… 
'Sééévdááá!’ schreeuwde Jeff. Meteen legde Frits zijn hand om Jeffs mond. De rij kinderen marcheerde gewoon verder. Sevda keek niet op of om. Had ze hem niet gehoord? Was ze betoverd of zo? Gehersenspoeld? Werden ze hier soms allemaal gehersenspoeld?

Later die avond kroop Jeff zo diep mogelijk in zijn slaapzak en zette zijn mobieltje aan. Als Max nou maar opnam. Wát?! Ongelovig staarde hij naar zijn schermpje. Een Australische provider met zo’n naam? Dat moest hij geloven zeker!