‘Ik heb hem!’ gilt Klaartje.
Met één sprong zit ze boven op Rolf, die omvalt door de onverwachte beweging. Ze grist de rol perkament uit zijn hand en gooit die naar Menno.
‘Vang en ren!’
Veel tijd om na te denken heeft Menno niet. Hij grijpt de rol uit de lucht en begint te rennen, op de voet gevolgd door Anna. Menno rent door straten en stegen, zonder een moment stil te staan. Behendig volgt hij het smalle middenpad dat in de sneeuw is uitgesleten. Eindelijk blijft hij staan.
‘Waar gaan je heen?’ hijgt Anna.
‘De brief mag niet weer uit Coevorden verdwijnen,’ vindt Menno. ‘Ik ga naar het kasteel en verstop me op de zolder. Jij moet mijn vader waarschuwen en zeggen dat ik de brief heb.’
Anna knikt aarzelend.
‘Maar die Rolf is een knecht van de bisschop en het kasteel is van de bisschop.’
‘Klopt,’ zegt Menno en hij grijnst. ‘Maar ik geloof nooit dat Rolf dit in naam van de bisschop doet. Die heeft die stadsbrief immers net gegeven. Er moet iemand anders achter zitten. Daarom moeten we naar het kasteel. Ik denk dat de bisschop ons zal beschermen.’
Het laatste stuk naar het kasteel lopen ze rustig, tot ze de poort in zicht krijgen. Daar stoot Anna Menno aan en trekt hem achter een muurtje.
‘Rolf staat voor de poort!’ fluistert ze. ‘Hoe kom je daar ooit naar binnen?’
Menno heeft geen idee. Lange tijd staan ze met zijn tweetjes te kijken naar de mensen die de poort in en uitgaan. Ze moeten allemaal langs Rolf.
‘Kijk!’ zegt hij dan ineens.
Hij wijst. Klaartje. Ze is bijna onherkenbaar, want ze heeft jongenskleren aan. Haar haar is weggestopt onder een muts. Ze draagt een mand, die bijna net zo groot is als zijzelf.
‘Appelen, mooie appelen!’ roept ze.
‘Klaartje!’ sist Menno en hij trekt haar achter het muurtje. ‘Wat doe jij hier?’
‘Sinds mijn ouders niet meer leven, woon ik bij mijn tante. En ik moet haar kostgeld betalen. Vandaar dat ik allerlei baantjes heb. Die Rolf is trouwens een echte engerd.’
Ze knikt in de richting van de knecht van de bisschop die nog steeds voor de poort van het kasteel staat.
‘Vandaar dat ik me verkleed heb. Ik hoop dat hij me zo niet herkend. Hij beschuldigt jou en mij van diefstal van een belangrijk document. Hij vertelt aan iedereen die het weten wil, dat hij er persoonlijk voor zal zorgen, dat de dieven aan de galg komen.’
‘We moeten het kasteel in,’ zegt Menno weer. ‘Maar hoe?’
‘Ik weet het,’ zegt Anna dan. ‘Klim de mand in, ik leg appels over je heen. Klaartje en ik dragen je het kasteel in. Mijn gezicht kent hij niet en Klaartje is onherkenbaar. Dan ga ik weer naar buiten, om je vader te waarschuwen. Dan hoop ik dat hij je komt helpen!’
Ze lacht.
Zo lopen Anna en Klaartje even later recht op Rolf af. Tussen hen in dragen ze een mand....