'Ik moet naar huis! Doei!' roept Anna, en ze loopt snel weg. 
Menno vindt het allemaal maar een beetje raar. Verderop ligt een moerasachtig gebied met veel bomen en struiken. Het was tussen die struiken dat ze iets zagen bewegen. Menno gaat dan maar alleen op onderzoek uit. Hij loopt over een smal paadje de bossen in. Opeens vallen zijn ogen op een paar grote voetafdrukken die diep in de sneeuw zijn gedrukt. Nieuwsgierig volgt hij het gevonden spoor. Hij loopt dieper de bosjes in en let niet meer op de geluiden om hem heen. Hij schrikt zich dan ook een hoedje als er onverwacht, met een luid gekraak, een grote ree het pad overspringt. Even snel als de ree tevoorschijn kwam, is het dier al weer verdwenen.  Menno volgt het spoor van voetstappen verder het bos in. Maar na tien meter ziet hij meer voetafdrukken die vanuit een paar ruige bosjes tevoorschijn komen. Nu volgt hij beide sporen.
'Van wie zijn die voetsporen?' vraagt Menno zich af.
Hij schrikt als hij twee boze stemmen hoort. Snel kruipt hij achter een struikje.
'Jij houdt die brief bij je, want anders….!'
Hij ziet twee mannen tegenover elkaar staan. De ene grist een mes uit zijn zak. Menno duwt een paar takjes opzij om beter te kunnen kijken. Maar door het geritsel kijken de mannen op en zien ze Menno zitten. 
'Heb je ons zitten afluisteren, vuile spion?'
Van schrik durft Menno zich niet te bewegen.
'Ik wist het! Ik wist wel dat iemand ons hoorde. Je gaat dit niet doorvertellen.'
De man laat zijn mes weer zien en komt op Menno aflopen. Menno rent nu weg, zo hard als hij kan. Hij kijkt niet op of om en rent richting huis. Maar omdat hij niet goed oplet is hij van het pad geraakt. Opeens is het alsof zijn voet door een onzichtbare hand wordt vast gehouden. Ondanks de kou is de moerasgrond nog zacht en zit hij nu vast. Zo hard als hij kan roept hij om hulp.
'Help! Help! Kan iemand mij helpen?'
Hij luistert gespannen. Hoort hij nu de stem van zijn vader? 
'Help! Help! Kan iemand mij horen?'
Dan ziet hij opeens iemand vanuit de struiken tevoorschijn komen. Het is zijn vader!
'Vader, hier ben ik! Trek mij eruit! Ik zit vast in het moeras. Vader haalt hem er snel uit. De grond maakt een slurpend geluid als hij zijn klomp lostrekt. Dat was echt op het nippertje.
'Kom, we gaan snel naar huis. Misschien heeft moeder nog wat te eten voor ons.' Menno’s vader slaat een arm om hem heen. ,,Hoe wist je dat ik hier was?' 
Vader keek Menno nieuwsgierig aan. 
'Het was al laat en daarom ging ik je zoeken,' antwoordde Menno. 'Waar zat je al die tijd?'
Vader keek voor zich uit. Het leek alsof hij tegen de lucht wou praten.
'Ik moest de stadsbrief zoeken, hij is verdwenen,' mompelde vader. 'En hij is nog steeds niet terecht.” 
Menno wordt nu helemaal rood, maar in het donker kon zijn vader dat niet zien. Daar had hij geluk mee.
'Ik weet iets, maar ik vertel dat liever thuis,' zegt Menno zacht, op een fluisterende toon.
'Is goed jongen, doe dat maar.'