Hij rende achter de man en het paard aan. Het meisje leek op Anna. Natuurlijk kon hij het paard niet inhalen en hij gaf het op. Moedeloos liep hij terug naar huis. Hoe zou zijn moeder reageren? Toen hij thuis was, vertelde hij alles aan zijn moeder.
‘Mam, mam, Anna is verdwenen!’
Zijn moeder kijkt hem verbaasd aan.
‘Hoe bedoel je Menno?’
‘Anna en ik hadden een geheime trap gevonden in de stadsmuur. Na het eten zijn we er weer naartoe gegaan en toen werd Anna meegenomen door een enge man op een paard. Ze gingen richting het bos.’
‘Heb je verder nog iets gezien of gevonden?’ vroeg moeder.
‘O ja,’ zei Menno. ‘Ik heb nog een perkament.’
Samen lazen ze het perkament. Dit stond er in: 

Als gij deze brief leest,
Uw vriendin zal gedood worden. Alleen door de sleutel van het kwaad zal uw vriendin niet worden geraakt. Kom om middernacht naar het midden van het bos maar goed uitkijken voor het bewegende mos. In het midden van het bos staat een klein hutje. Daar heb ik haar gevangen dat kleine trutje. Dus kom met die sleutel hier. De deur staat voor je open op een kier. 

                        De vliegende vogel

‘O jé!’ zegt moeder. ‘Wat moeten we nu doen?’
‘Ik weet het niet,’ antwoordde Menno.
‘Laten we eerst maar eens naar de stadsmuur gaan,’ stelt moeder voor.
Samen liepen ze naar de stadsmuur. Toen ze boven op de muur stonden, liet Menno zijn moeder het gat zien waar Anna en hij naar binnen waren gelopen. Samen met zijn moeder ging hij naar beneden. Het was er erg krap, moeder moest bukken. Ze konden door het weinige licht niets bijzonders zien. Teleurgesteld liepen ze weer omhoog. Op de stadsmuur viel het medaillon uit Menno’s zak. Het klikte open. Tot hun verbazing zagen ze dat er in het medaillon een sleutel zat. Zou dat de sleutel zijn waarover in het perkament geschreven werd?
‘Nu gaan we naar het bos op zoek naar Anna,' zei moeder.
Eerst liepen ze naar huis en vroegen aan de buurman of zij zijn paard mochten lenen. Helaas hadden ze bij Menno thuis zelf geen paard. De buurman vond dat goed. Moeder en Menno sprongen op het paard en reden richting het bos. Menno voelde in zijn zak of hij alles nog wel had: het medaillon met sleutel en het perkament. Alles zat nog veilig in zijn broekzak. Moeder spoorde het paard aan om nog harder te gaan. Menno moest zich goed aan zijn moeder vasthouden. Zo vaak had hij nog niet op een paard gezeten. Ze reden dieper en dieper het bos in. Zouden ze ooit dat ‘hutje’ vinden?