'Menno,' riep Anna weer. 'Kom nou!'
'Ja, ik kom.'
Menno brokkelde het gat voorzichtig verder open en kroop er in.
'Hé, help eens ik zie niks,' zei hij.
'Kom maar op mijn stem af.'
Menno’s  ogen raakten langzaam aan het donker gewend en nu zag hij Anna staan.
'Hé, Anna.' Hij rende naar haar toe.
'Au!' Menno struikelde ergens over! Hij pakte het op en zag dat het een steen was. 
De trap was van verrot hout en kraakte heel erg.
'Kijk, ik heb een deur gevonden,' zei Anna.
Ze gingen door de deur. En er was nog een trap die eindeloos leek. Ze liepen de trap af en kwamen op een stenen vloer terecht. Anna zag iets glinsteren. Ze liep er na toe. Wat is dit? Ze kon het niet goed zien en stopte het in haar zak.  
'Kom, we gaan weg, zei ze. 'Ik krijg het hier benauwd.'
'Goed, ik kom.'
Ze kropen er samen uit.
Toen ze samen naar huis liepen, zei Anna:
'We zeggen niks, tegen niemand zeggen we wat, niks zeggen we van dat gat en de trap.'
Ze kwamen thuis. Menno’s moeder zei:
'Waar bleven jullie?'
Menno en Anna gaven geen antwoord.
'Kijk eens moeder wat we vonden op de stadsmuur.'
'Hé, dat is een medaillon, ja een medaillon.'
'Is dat soms bijzonder moeder?' vroeg Menno.
'Ja, misschien wel. Blijf je eten Anna?'
'Ja, ik blijf eten.' 
'Nou, ik heb het eten klaar, jullie zijn zo lang weggeweest.'
Moeder zette een grote schaal op tafel. Ze  vroeg onder het eten of vader  alweer terug  was.
'Nee, volgens mij niet,' antwoordde Menno.
Ze waren klaar met eten en ze vroegen aan moeder of ze nog een keer mochten kijken. Zonder op antwoord te wachten renden ze naar buiten. Ze konden nog net horen dat moeder riep: ”maak het niet te laat”!  Ze renden door de straten naar de muur.
Daar stond de wachter, hij liet hen er langs. Ze liepen de muur op. Ze renden naar het gat en kropen er weer in. Ze renden van de trap en  liepen van de "eindeloze” trap. Even later kwamen ze op de stenen vloer waar ze het medaillon hadden gevonden. Dankzij de gaten in de muur kon het zonlicht naar binnen schijnen. De zon scheen zo fel dat ze een deur zagen. Ze liepen er door. Ze kwamen in een kamer met een gang. Menno hoorde iets achter zich. Nu hoorde hij een angstige gil en keek geschrokken achterom. Waar stond Anna, waar was ze? Er liep een gestalte langs Menno heen maar voor hij wist wat er gebeurde, was de man al weer verdwenen. Waar was Anna nou? Menno rende de trap op, op zoek naar Anna. Hij kwam op de stadsmuur. Wat  glinsterde daar?  Het was het medaillon van Anna. Er lag nog  iets naast, het was van perkament. Hij vouwde het open en zag groene letters.
Menno bleef even staan en keek in het rond. Hij tuurde over de stadsmuur en keek naar alle kanten. Daar in de verte, bij het bos, zag hij een paard met een man erop en een meisje er overheen liggen… Was dat Anna?