Menno en Anna keken elkaar aan. Het was al erg donker. De weg naar Coevorden vonden ze uit zichzelf nooit terug. Ze moesten de oude man maar vertrouwen, er zat niet anders op. Want in een bos met wolven ronddolen... Menno huiverde.
'We zijn de weg naar Coevorden kwijt,' zei hij. 'En we worden gevolgd door Reinoud van Coevorden en een meisje dat zijn dochter is, denken we.'
Anna keek hem even verbaasd aan. Lisbeth de dochter van Reinoud? Het zou best eens kunnen. Ze reed tenslotte paard en haar kleren hadden er duur uitgezien.
'Kom binnen,' zei de oude man.
In het huisje brandde een vuur in de haard en nu pas merkten Menno en Anna hoe koud ze het hadden. Ze liepen naar de vlammen en warmden hun handen. De oude man bleef nog even in de deuropening staan en keek het donker in.
Verwachtte hij iemand?
Toen Menno naast de haard keek, sloeg zijn hart over, want uit een oude zak stak een opgevouwen perkament met een stuk lint eraan.
Hij wilde iets tegen Anna zeggen, maar kreeg de kans niet. Wel moffelde hij nog snel de ketting van zijn vader onder zijn kleren.
De oude man sloot de deur. Hij had onmiddellijk in de gaten dat Menno het stuk perkament in de zak gezien had. Waarschijnlijk omdat Menno zijn schrik en verbazing niet kon verbergen.
'Kom zitten,' zei hij en hij gebaarde naar de tafel waar en paar krukjes omheen stonden.
Toen ze zaten zei de oude man: 'Ik zie aan je gezicht wat je denkt. Dat je in een rovershol terecht bent gekomen. Wees niet bang, we zullen jullie niks doen. Ons gaat het niet om geld, goud of sieraden. Wij roven voor ons recht.'
'Huh?' zeiden Anna en Menno tegelijk. Zoiets hadden ze nog nooit gehoord. Roven voor je recht...
'Ooit waren wij lijfeigenen,' zei de oude man. We woonden op het kasteel en heer Reinoud was onze eigenaar. Toen de bisschop het kasteel aanviel moesten wij wel tegen hem vechten. Al wilden we niet, heer Reinoud zou ons gedood hebben als we weigerden. Toen Reinoud verslagen werd, waren wij vrij, min of meer. Maar alleen als we echte poorters van Coevorden werden, zou Reinoud ons niets meer kunnen doen.'
Menno en Anna knikten. Ze wisten hoe het zat: een lijfeigene die een jaar in een stad woonde, was voorgoed vrij.
'Maar we mochten de stad niet in!' zei de oude man bitter. 'We werden gedwongen hier diep in het bos te wonen. Toen we hoorden dat de bisschop de stad opnieuw stadsrechten zou geven, namen we ons besluit. We zouden het perkament stelen en pas teruggeven als we binnen de stadsmuren mogen wonen. Mijn zoons zijn nu in Coevorden om onze eisen kenbaar te maken.'
Menno en Anna keken elkaar aan. Waren dat de mannen die ze eerder in het bos hadden zien lopen?