Hijgend holde Menno in de richting van de bosjes. Hij zag alleen kale sprieten. Geen enkele plek waar ze zich onzichtbaar konden maken. Hij had beter moeten nadenken. De paarden moeten losmaken. Of beter nog: zelf de paarden gebruiken bij hun vlucht. Nu was het te laat. Achter hem hoorde hij Anna struikelen. Ze schreeuwde het uit van pijn. Daar nog verder achter hoorde hij de deur van het houten huisje dichtslaan.
Er was maar één uitweg: de voorde. Zou het ijs dik genoeg zijn om hen te dragen?
Waar bleef Anna nou? Hij keek achterom. Ze was verdwenen.
‘Menno!’
Ze riep hem. Even kwam haar hoofd omhoog uit de kuil waarin ze gevallen was.
‘Hier zien ze ons niet.’
Hij nam een duik en belandde naast haar in de kuil.
‘We kunnen hier niet blijven,’ zei Menno. ‘Ze zullen ons vinden. Kom, we gaan het ijs op.’
Maar Anna luisterde niet naar hem. ‘Heb je gezien wat ze deden?’
Menno schudde zijn hoofd. Het kon hem niets schelen wat die twee daar deden. Hij wilde weg.
‘Ze gaf de Heer van Coevorden een leren buidel. Er rolden munten over de tafel.’ Het verbaasde Menno dat zijn nichtje in dat ene ogenblik zoveel had zien gebeuren. Maar het ergerde hem dat ze niet begreep dat ze moesten vluchten. Van Coevorden kon gemakkelijk hun sporen volgen in de verse sneeuw.
‘Nu!’ beet hij Anna toe. Ze knikte. Gebukt renden ze tussen de kale struiken door in de richting van de ijsvlakte. Meteen wist Menno dat ze gezien waren. De Heer van Coevorden gaf zijn paard de sporen.
Eindelijk bereikten Menno en Anna de rietkraag. Hier begon het ijs. Anna aarzelde, maar Menno trok haar mee. Er was maar één uitweg. Onder hun voeten begon de ijsvloer vervaarlijk te kraken. Anna gilde van angst. Menno was blij. Hij voelde dat het ijs sterk genoeg was om twee rennende kinderen te dragen. Of dat ook voor paarden gold, was nog maar de vraag.
‘Kijk nou toch,’ riep Anna. Ze wees. Hij keek naar de overkant van de beek. Naar de heuvel die door de dorpelingen de Galgenberg werd genoemd. Wat bedoelde Anna toch? Ze kon beter zorgen dat ze heelhuids de overkant van de voorde bereikten.
Gekraak! Menno kon het niet laten achterom te kijken. Voor zijn ogen zakten de voorbenen van Reinouds paard door het ijs. Ze waren veilig. Glijdend, vallend en struikelend bereikten Menno en Anna de heuvel.
‘We hoeven niet meer bang te zijn,’ zei Menno tegen zijn nichtje. ‘We lopen gewoon dwars door het moeras terug naar het dorp.
Anna schudde haar hoofd. Er ontsnapten witte wolkjes uit haar mond. Haar ijsblauwe ogen keken hem doordringend aan.
‘Echt, het is veilig,’ zei hij, wetend dat het het moeras ook bevroren was.
Anna wees opnieuw naar de kale bomen. Toen zag hij het: aan de hoogste tak van de middelste boom bungelde een juten zak. Het was windstil en toch zag hij die zak voor zijn ogen duidelijk bewegen...