Terwijl Pakjan de sleutel aandachtig bekijkt, verschijnt er een hologram van Pelle, Selier, Blackburn, Engel, Nonnebeet en de tweeling Aya en Mika. Ze lijken in een soort grot te zitten.
Ze zeggen: 'De sleutel in je hand is de sleutel voor onze bevrijding. Zoek het slot en zeg het wachtwoord. Volg je hart en je zult ons vinden.'
Gras kijkt Pakjan vertwijfeld aan en zegt:
'Volg je hart?! Wat hebben we daar nu aan?'
Pakjan kijkt strak voor zich uit en zegt:
'Laten we op weg gaan.'
'Op weg gaan? Waar naartoe?' vraagt Gras. ‘We hebben toch geen enkele aanwijzing!'
Pakjan geeft geen antwoord, maar loopt doelbewust richting een pad dat hen verder het bos in zal voeren. Hij lijkt erg zeker van zijn zaak te zijn. Gras wil niet alleen op de open plek in het bos achterblijven en rent achter Pakjan aan.
Als het pad bij een tweesprong komt, blijft het tweetal staan.
'Welke kant moeten we nu op?' vraagt Gras.
'Stil,' zegt Pakjan. 'Concentreer je op je vrienden.'
Zelf staat Pakjan met zijn ogen dicht. Gras probeert zich te concentreren, maar dit lukt niet echt. Alle geluiden om hen heen zorgen ervoor dat Gras niet met de ogen dicht durft te gaan staan. Pakjan daarentegen lijkt nergens last van te hebben.
'We moeten naar links. Ik voel het,' zegt Pakjan terwijl hij zijn ogen opent.
Voordat Gras kan reageren is Pakjan alweer op weg.
Zo gaat de tocht verder. Gras is al het gevoel voor richting kwijt. Pakjan lijkt nergens last van te hebben. Terwijl ze steeds verder lopen, lijkt het bos langzamerhand op te houden. Als ze de laatste bomen zijn gepasseerd, doemt er voor hun ogen een enorme berg op. Pakjan staat alweer met z’n ogen dicht. Gras staat naast hem en kijkt met angstige ogen naar de berg.
'We moeten daar vast en zeker opklimmen, hè?' vraagt  Gras.
'Concentreer je nu eens!' zegt Pakjan.
Gras doet z’n ogen dicht en doet heel erg z’n best. Hij probeert z’n vrienden voor zich te zien en op dat moment voelt Gras het ook. Hij voelt de sterke band van vriendschap en weet nu net als Pakjan wat hen te doen staat.
Samen beginnen ze de berg te beklimmen. Als ze halverwege zijn, zien ze een soort grot. Ze lopen de grot in en merken al snel dat ze niet verder kunnen. Een grote deur blokkeert de doorgang.
'De sleutel,' zegt Gras.
Pakjan pakt de sleutel, steekt hem in het slot en wil de sleutel omdraaien, maar die blijft muurvast zitten.
'We moeten het wachtwoord zeggen,' zegt Pakjan.
'Eh, de Dood?' vraagt Gras aarzelend.
'Nee, natuurlijk niet,' zegt Pakjan.
'Eh, Pelle dan?' zegt Gras.
'Nee, ik weet het,' roept Pakjan opeens. 'Lepel!'
En terwijl hij dat zegt, begint de sleutel uit zichzelf te draaien.
Achter de deur klinkt gejuich en voordat de deur helemaal is opengezwaaid, staan ze allemaal al buiten. Iedereen lijkt in orde te zijn, alleen Nonnebeet heeft een lelijke snee in z’n been. Moedig glimlacht hij naar Pakjan en Gras.
'Laten we naar huis gaan,' zegt hij.
'Dat lijkt me een goed plan!' zegt Pakjan.
'Hoe vinden we de weg naar huis?' vraagt Selier.
'We volgen ons hart!' zeggen Pakjan en Gras in koor.
Als ze een eind van de berg vandaan zijn, horen ze achter zich een vreselijke schreeuw.
'WAT, VERSLAGEN DOOR VRIENDSCHAP?!'
Ze kijken elkaar even aan, maar lopen dan snel verder. Na een flinke tocht komen ze op de plek waar ze terecht zijn gekomen toen ze door de poort naar het verleden gingen.
Pelle zegt: 'Jullie hebben nu één van de belangrijkste dingen van je leven ontdekt, namelijk vriendschap. Dat is ook de weg naar huis.'
Ze geven elkaar allemaal een hand en na een harde PANG rollen ze allemaal over de vloer in de kleine kamer van Pelle.
En zo loopt het allemaal nog goed af. Vanaf nu gaan ze elke week naar Pelle om naar zijn verhalen te luisteren. En van de Dood hebben ze nooit meer iets gehoord…