Ze lopen verder het bos in en worden opeens weggeflitst naar een poort.
Ze lopen door de poort en komen in een donkere grot uit. Opeens wordt het licht en voor hun neuzen staat het schaduwmonster met in zijn armen Mika en Aya. De Dumpkids schreeuwen het uit! Mika en Aya huilen niet en liggen doodstil in de armen van het monster. Gras huilt zacht. Selier raapt al haar moed bij elkaar en pakt een stok van de grond. Ze slaat daarmee in het schaduwmonster zijn gezicht en die valt op de grond. Het schaduwmonster laat Mika en Aya vallen. Selier pakt ze op en brengt ze naar achteren. Het schaduwmonster rent weg en de Dumpkids volgen hem.
Uiteindelijk komen ze uit bij een open plek en daar ligt Pelle op de grond. Hij krabbelt overeind en staat nu achter het schaduwmonster. Blackburn komt er ook aan rennen, springt op het monster en duwt het schaduwmonster op de grond. Het monster staat weer op en slaat Blackburn van zich af. Pelle is zo boos dat hij het schaduwmonster in zijn gezicht slaat. Het schaduwmonster rent grommend weg en de Dumpkids lopen verder het bos in, op zoek naar Nonnebeet.
Na een lange wandeling  komen ze uit bij een andere open plek. Pakjan zegt dat ze beter even kunnen uitrusten om wat te kunnen eten en slapen.

De volgende ochtend worden ze wakker en hebben weer nieuwe energie. Ze gaan weer verder op zoek naar Nonnebeet. Na een uurtje lopen zien ze een grot. Ze lopen de grot in en dan zegt Selier:
'Wat een enorme grot. Hoe kunnen we haar hier vinden?'
Na lange tijd lopen komen ze bij een groot ondergronds meer uit en daar zit aan de rand Nonnebeet te snikken. De Dumpkids rennen naar haar toe en beginnen haar gelijk te troosten. Gras en Selier vragen meteen wat er gebeurd is.
Nonnebeet vertelt dat ze was gaan schuilen voor de regen.
'Ik bleef hier twee dagen en gaf de moed bijna op en toen kwamen jullie.'
'Zullen we weer teruggaan?' vraagt Pelle.
Dat hoeft hij geen twee keer te zeggen. Snel gaan ze op pad. Het is een lange tocht. Ze kunnen niet meer, want ze barsten van de honger. Alleen wat voedsel dat Pakjan bij zich had, hebben ze opgegeten. Toch lopen ze dapper met hun lege magen door.
Ze komen weer bij het schaduwmonster uit. Het schaduwmonster komt dichterbij en slaat Nonnebeet weg. De Dumpkids beginnen te rennen alsof de duivel achter hen aan zit.
Ze komen bij een vuur en Pakjan pakt er een brandende stok uit. Hij gooit de stok naar het schaduwmonster. En het schaduwmonster zakt in elkaar. Het laat nog net een laatste angstaanjagende schreeuw uit zijn keel ontsnappen. Het schaduwmonster is verslagen en de Dumpkids zien de poort naar het heden. Ze rennen er heen en komen weer in het huis van Pelle uit.
Iedereen gaat direct de trap af maar Pakjan blijft nog even staan, om nog even om te kijken naar de poort, die hen zo’n avontuur bracht. Hij denkt nog een zwarte hand uit de kast te zien hangen. Maar na twee keer knipperen met zijn ogen is deze niet meer te zien. Zou het avontuur dan toch echt ten einde zijn?