De bomen in het schaduwwoud staan zo dicht op elkaar dat het er koud en schemerig is. De zon schijnt hier nooit. Alleen de maan zorgt af en toe voor een zwak schijnsel.
Ze lopen vlak achter elkaar over het smalle pad, Pakjan voorop. Daarna volgen Selier en Engel met Aya en Mikka op hun armen. Blackburn en Gras sluiten de rij.
‘Ben jij bang, Pakjan?’ fluistert Selier.
‘Ik, bang?’ Pakjan lacht spottend.
Natuurlijk is hij bang, maar dat hoeven de anderen niet te weten.
Aya begint weer zachtjes te huilen. ‘Stil maar,’ sust Selier, ‘alles komt goed.’
Maar daar is Pakjan niet van overtuigd. Wat moeten ze doen als ze bij de Maanberg komen, Aya en Mikka zomaar aan dat monster geven? Alstublieft, uw lievelingskostje, mogen we nu Nonnebeet terug? Dit komt helemaal niet goed. Ze moeten een plan verzinnen, maar wat?
Hij steekt zijn hand op. ‘Stop, we moeten praten.’
In het roomkleurige licht van de maan rijst een reusachtige berg voor de Dumpkids op. Ergens boven klinkt een schrille kreet. Is het een lach of een kreet van pijn? Pakjan voelt dat Selier zijn hand grijpt. Aya begint weer te huilen. En Blackburn zwaait met de stok die hij onderweg heeft opgeraapt.
‘Dumpkids geven nooit op,’ zegt Pakjan.
Hij ontdekt een pad dat in de rotsen is uitgehakt. Ze klauteren verder totdat ze op een soort plateau uitkomen. Er waait hier een kille wind.
‘Zie je dat gat?’ wijst Gras, ‘een grot.’
Pakjan begrijpt genoeg en wenkt Blackburn. ‘Ben je er klaar voor?’
Als Blackburn knikt, zet Pakjan zijn handen aan zijn mond. ‘Waar blijf je nou, schaduwmonster?’
Een ogenblik is het doodstil. Dan klinkt er een soort geruis. Een lange gestalte verschijnt in de grotopening. Hij draagt een zwarte mantel met een kap en uit de mouwen steken twee klauwen.
‘Hier met die kinderen,’ klinkt het schor.
‘Eerst Nonnebeet terug,’ antwoordt Pakjan.
‘Maak hem niet boos,’ smeekt Selier.
Bijna onmerkbaar gebaart Pakjan naar Blackburn die meteen zijn dikke trui uittrekt.
‘Wie is hier de baas?’ sist het schaduwmonster.
Opeens gaat alles heel snel. Met zijn aansteker zet Blackburn de mouw van zijn trui in brand. Hij prikt de trui op het uiteinde van de stok. ‘Nu Pakjan!’
Met de stok in zijn hand loopt Pakjan naar voren. Het schaduwmonster deinst achteruit, de grot in. Pakjan volgt hem op de hielen. In het licht van de vlammen ziet hij het schaduwmonster om een hoek verdwijnen.
‘Pakjan, ben jij dat?’
Hij kijkt opzij, naast hem bevindt zich een nis in de rotswand. Twee figuren zitten aan elkaar vastgebonden, Nonnebeet en Pelle!
Pakjan laat de brandende trui op de grond vallen en begint het touw los te knopen.
‘Hoe is je dit gelukt?’ vraagt Pelle.
Het schaduwmonster is bang voor licht,’ antwoordt Pakjan, ‘opschieten nu! De vlammen worden al zwakker.’
Met zijn drieën haasten ze zich naar de uitgang van de grot.