De kinderen kijken alle kanten op: vooruit, achteruit en om zich heen. Ze zien een voetspoor. Blackburn denkt hardop en roept ineens:
'Zou dit spoor ons naar Pelle leiden?
Selier zegt daarop: 'Ik hoop het.'
Pakjan staat op en roept: 'Kom club, we gaan het spoor volgen! Durft iedereen of zijn we nu ineens bang…'
Pakjan voegt de daad bij het woord en begint het spoor te volgen. Iedereen volgt of… echt iedereen? Nee, Gras staat met knikkende knieën stokstijf.
Gras zegt aarzelend: 'Ik moet nog even een horloge voor deze tijd kopen.' Nonnebeet snauwt naar Gras: 'Bangerik geen smoesjes kom mee.'
Gras is bang om alleen achter te blijven en gaat toch mee.

Ze volgen het spoor en lopen en lopen en lopen en lopen, minutenlang blijven ze het spoor volgen.
'Huh,' zegt Selier. 'Het komt me bekend voor hier, zijn we hier niet eerder geweest?'
Gras antwoordt: 'Dit straatje komt me bekend voor, maar ik het even niet te plaatsen. Het enige wat ik wel weet is dat ik zin heb in patat met chocoladesaus.' Nonnebeet zegt: 'Verhip, we zijn hier eerder geweest. We zijn vlakbij de waarzegster. We hebben ons eigen spoor gevolgd.'

Na veel overleg besluiten de kinderen om nog een keer naar de waarzegster  te gaan. Deze moet hen helpen in de zoektocht naar Pelle. Enthousiast gaat de groep de dikke krakende deur van de waarzegster binnen. Gras is nog druk bezig met het naar binnen werken van zijn patat met chocoladesaus.
Dan vraagt Pakjan aan de waarzegster:
'Kunt u kijken waar Pelle is?'
De waarzegster denkt lang na en zegt dan:
'Dat kan ik wel, maar wat heb je er voor over?'
Blackburn kijkt in één keer naar het bakje patat van Gras. Gras kijkt met vraagtekens naar Blackburn en zegt:
'Wat is er? Heb ik iets van je aan of zo?'
'Nee joh, het gaat over dat bakje patat in je handen,' antwoordt Blackburn.
Gras snapt waar Blackburn naar toe wil. De waarzegster kijkt eerst naar de jongens en dan hongerig naar de patatjes. De rest van de club snapt nu wat Blackburn voor een idee had.
Dan zegt de waarzegster:
'Ik heb eigenlijk best wel honger, ik heb al twee dagen lang niet gegeten.'
Gras kijkt nijdig naar zijn bakje patat en snauwt naar de waarzegster:
'Koop je eigen bakje maar!'
Blackburn kijkt boos naar Gras en Gras naar Blackburn.
Blackburn zegt: 'Jij wil toch ook Pelle vinden?'
Gras geeft teleurgesteld zijn bakje patat met chocoladesaus aan de waarzegster, maar grijpt er nog snel eentje uit voor zichzelf.
Gras zegt tegen Blackburn: 'Hier hebben we het buiten nog wel over.'
Toen zei de waarzegster al peuzelend en smikkelend op de patat met chocoladesaus:
'Pelle is in Irak!'
Ze raken enthousiast en gaan meteen naar buiten en smijten de krakende dikke deur weer dicht. Na een tijdje vliegen op hun skateboard dat ze weer gevonden hadden, vallen ze naar beneden. Tot hun grote spijt is het gas op van de skateboards. Toevallig kwam de bus naar Irak langs zweven. Tot hun verbazing stond de club naast een bushalte. Ze stappen de bus in en vragen aan de buschauffeur waar hij naartoe gaat.
'Naar Irak en nu snel instappen, want ik sta op tijd hoor!'
Ze huilen van blijdschap en gaan zitten, helemaal achterin de bus. Tot hun geluk vergat hun buschauffeur de kaartjes.

Na een tijdje komen ze in Irak aan. En ze gaan snel naar de grot die de waarzegster genoemd had. Ze lopen één voor één de grot in en dan vallen ze opeens in een grote, diepe kuil. Ze kunnen er niet meer uit. De kinderen zijn in paniek en weten niet wat ze moeten doen. Opeens vindt Pakjan een briefje.
Op dat briefje stond: Ik ben al weer in 2008, Pelle.
Wat moesten de kinderen nu doen? Pelle was al in 2008 en zij zaten nog in een kuil. Gras zuchtte en leunde tegen de muur aan. In één keer vloog er een deur open en viel Gras met zijn neus in de modder. De deur kwam hen bekend voor, het was de deur van het huis van Pelle.
'We zijn gered!' zegt Pakjan.
De schoolmeester heeft de groep gevolgd en komt ineens om de hoek en schreeuwt naar de kinderen:
'Roep lepel, roep lepel.'
Nonnebeet zegt: 'Lepel!'
Opeens vliegt de deur open. Ze zien Pelle al staan in een wazig beeld.Ze renden naar Pelle toe, Pelle, Pelle, roepend. Gras struikelt over een steen en valt door het beeld van Pelle heen. De rest van de club schrikt en blijft stokstijf staan. Gras knalt keihard met zijn hoofd tegen de muur en valt bewusteloos neer. Naast hem stapt de waarzegster uit de muur. Ze springt naar de kinderen toe. Ze grijpt ze bij de haren en neemt ze mee de muur weer in. Ze sluit ze op in een donkere kamer. Maar Gras ligt nog steeds doodstil op de grond. In verwarrende toestand wordt hij wakker. Hij kijkt om zich heen en ziet niemand meer. Hij staat op en wordt weer een beetje de oude. Hij begint te roepen, maar er komt geen reactie.
Gras ziet plotseling iets glinsterends achter een steen. Hij gaat kijken en ziet de lepel.
Hij zegt: 'Hé een lepel, wat doet die hier?'
Opeens schuift de deur open en staat Gras in een donkere kamer. Hij kijkt de kamer rond en ziet een aantal zakken. Gras is bang en nieuwsgierig tegelijk en loopt met knikkende knieën naar de bewegende zakken toe. Hij staat per ongeluk op Pelle’s teen.
Pelle gilt: 'Au!'
Dan herkent Gras de stem van Pelle. Hij haalt de kinderen uit de zakken en Pakjan staat als eerste op.
Hij zegt: 'Gaat het wel na die klap?'
Gras vertelt dat hij een lepel heeft gevonden. Er verschijnt een poort als je lepel zegt. Dan ziet Blackburn een trap.
Blackburn zegt: 'Kom, laten we de trap oplopen.'
Ze lopen de trap op. Opeens verschijnt de oude schoolmeester boven aan de trap. Ze hollen naar hem toe.
De schoolmeester zegt: 'Hier is de poort naar het heden.'
Ineens horen ze voetstappen op de trap. Vanuit zijn ooghoek ziet de oude meester de waarzegster en schreeuwt:
'Pas op, de waarzegster!!'
Ze kijken om naar de trap. Alle kinderen rennen door de poort heen, behalve Blackburn.
'Waarom zullen we bang zijn voor zo’n oude waarzegster?' vraagt Blackburn.
Dan duwt Blackburn haar hard van de trap af. Ze komt hard op de grond neer en ligt te kreunen van de pijn. Dan rent Blackburn snel door de poort, die alweer aan het verdwijnen is. Pelle springt ook nog snel door de poort. Ze zien Pelle. Hij vertelt dat er nu niemand meer door de poort kan komen, hij is voor altijd dicht. De kinderen beginnen te juichen van blijdschap en dan gaan ze allemaal op weg naar huis.