De Dumpkids gaan naar huis, want terwijl Pelle vertelde wat voor avonturen ze in zijn huis zouden beleven werd het al schemerig.
‘Geloof jij dat in het huis van Pelle de poort naar het verleden staat?’ vroeg Pakjan.
'Nee, natuurlijk niet,' zei Gras.
‘Maar waarom maakt hij ons daarmee dan bang?’ stelde Pakjan.
‘Weet ik veel, misschien vindt hij dat wel leuk.’
Pakjan vond het nog steeds een beetje raar. Nadat iedereen thuis was, liep Pakjan nog over het bruggetje. Midden op het bruggetje bleef hij plotseling stil staan. Zag hij dat nou goed? Zag hij echt een lichtflits boven het huis van Pelle vandaan komen? Toen hoorde hij een vreselijk harde knal. Hij viel met zijn hoofd op de brug.

Toen hij wakker werd was het nog donker, hij hoorde een zin, nee… een woord in zijn hoofd.
“Lepel…” Dat moet ik onthouden, dacht hij. Toen viel hij weer in slaap. Na vijf uur geslapen te hebben, werd hij wakker en stond de zon al fel boven hem te stralen.
‘Hoe laat is het? Waar ben ik? O ja, ik weet het weer. Vannacht zag ik een flits en hoorde ik een knal.’
Pakjan keek om zich heen. Op de rand van de brug lag een papiertje. Op het papiertje stond:
“Ik ben door de poort van het verleden gelopen naar het jaar 700 v.Chr.” Daaronder stond een naam.
‘Nee, het zal toch niet waar zijn?! Pelle! Zou het dan toch zo zijn? Zou die poort echt bestaan?’
Snel, laat ik naar mijn vrienden gaan, dacht pakjan.
Toen ze even later allemaal om een tafel zaten, vertelde Pakjan zijn verhaal van vannacht. Hij liet het papiertje aan zijn vrienden zien, maar hij kon zich het woord dat hij had gehoord niet meer herinneren.
‘Laten we naar het huis van Pelle gaan,’ zei Engel.

Nadat ze nog wat hadden gedronken en besproken, gingen ze op weg. Al van verre konden ze zien dat er wat aan de hand was, alle ramen waren kapot en het gras voor het huis was zwart! Ze keken eerst door de vensters van het huis, maar Pelle was nergens te bekennen.
‘Kom, we gaan naar binnen,’ zei Pakjan. ‘En wie niet durft, zal achterblijven!’
‘O ehh.. volgens  mij heb ik het gas nog aan staan,’ zei Gras.
‘Ach mietje,’ zei Nonnebeet.
‘Niemand is hier een mietje!’ zei Pakjan.
En daar gingen ze het huis in. Pakjan voorop met een zaklamp in zijn rechterhand. Ze kwamen in een ENORME hal. Er hingen twee kroonluchters en er lag een heel groot kleed op de grond.
‘Waar zullen we eerst heen gaan?’ vroeg Pakjan.
‘Naar de kelder misschien?’ reageerde Engel.

De kelder was erg groot, donker en de lucht was vochtig. In het midden stond een kist. Ze maakten hem open, er zat een brief in! Pakjan pakte de brief eruit en las:
‘De poort naar het verleden is boven…’
Op weg naar boven dachten de Dumpkids dat er geen einde aan kwam. Net toen ze het op zouden geven kwamen ze bij een kleine deur, klein, maar prachtig versierd. Toen ze er doorheen gingen kwamen ze in een kleine kamer. Er stond alleen een kast en plotseling herinnerde Pakjan zich het woord dat hij ‘s nachts had gehoord. Hij zei het hardop:
‘Lepel.’
En de kast begon te verschuiven. Er werd iets zichtbaar…
Zou dit dan de poort zijn? De poort naar het verleden…