Kort daarna vielen Daan, Sara, Appie, Kaskaay en de spin – het blauwekousenmonster dus – ook in het zwarte gat. De val duurde maar kort, de landing was zacht. Snel krabbelden ze overeind. De kinderen waren bang. Doodsbang zelfs, want het blauwekousenmonster stond tegenover hen. Het was een paar minuten stil. Doodstil. Je kon een speld horen vallen. Sam was de eerste die iets zei.
’We willen zó graag naar huis. Kunt u misschien iets doen, meneer Kaskaay?’
Opnieuw was het stil. Nu slechts heel even. Meneer Kaskaay stond op het punt om antwoord te geven, toen Daan zei:
’Ik wil graag naar huis. Maar eerst wil ik mijn voetbalkousen terug.’
De anderen begonnen nu ook om hun zoekgeraakte spullen te roepen. Iedereen begon door elkaar te schreeuwen. Het was net een kippenhok.
’Stilte,’ riep Kaskaay hard en duidelijk, waarna hij het Blauwekousenmonster aankeek en tegen hem knikte.Toen begon het blauwekousenmonster te spreken.
’Lieve kinderen. Het spijt me dat ik jullie kousen en sokken heb gestolen. Blauw is mijn lievelingskleur, maar je hebt hier geen winkels, dus stal ik jullie blauwe sokken en kousen. Het spijt me, maar jullie krijgen nu alles terug.’
’Dank u wel,’ riepen alle vier de kinderen in koor, waarna Kaskaay op angstige toon zei:
’Ik heb de spin geholpen met stelen. Mij spijt het ook. En om het goed te maken, zorg ik ervoor dat jullie nu thuiskomen.’
Zachtjes tikte hij met zijn staf op de grond en opeens waren Sam en Daan weer thuis. Ze vielen hun ouders in de armen. Nog nooit waren ze zo gelukkig geweest. Appie en Sara waren eveneens dolgelukkig weer thuis te zijn. Het viertal schreef Kaskaay zelfs nog een bedankbrief!