‘Nou is het afgelopen,’ schreeuwde Sam.
Ze leunde met haar rug tegen een boom en liet zich langzaam zakken op de slijmerige grond. Haar hoofd verdween tussen haar armen op haar knieën.
‘Moet je huilen?’ vroeg Sara bezorgd.
‘Ik denk na,’ zei Sam snibbig. ‘En dat valt niet mee in deze rotzooi. Eerst zochten we onze sokken, toen wilden we de verwarming repareren, toen viel de deur achter ons in het slot en toen…’
‘Kijk niet achterom,’ galmde een stem door de ruimte.
De kinderen keken op. Hun ogen zochten de plek waar de stem vandaan was gekomen.
In de verte zagen ze een lichtje dat flikkerde van roze naar blauw en terug.
‘Het is Kaskaay!’ zei Appie opgewonden. ‘Hij staat op een… ophaalbrug?’
Ssst, deed Sara. ‘Moet je kijken.’
Achter Kaskaay doemde plotseling een groot zwart gevaarte op. Een reusachtige spin met aan zijn poten: een blauwe sok, een blauwe kous, een blauwe panty, blauwe beenwarmers, blauwe sloffen…
De kinderen waren met stomheid geslagen.
‘Ga over de brug voordat het te laat is en alles zal anders zijn dan het nu lijkt,’ klonk de stem van Kaskaay. Vervaarlijk zwaaide hij met zijn stok in het rond.
De bomen bewogen, hun kruinen zwiepten langs de steeds donker wordende hemel.
De spin draaide zijn kop in de richting van de kinderen.
Sara slaakte een kreet: ‘Papa!’ gilde ze.
In de bek van de spin bungelde aan een blauwe stropdas de vader van Sara en Appie.
‘Hij heeft ogen op steeltjes!’ gilde Sam. Verder kwam ze niet.
Met oorverdovend geknars kwam er beweging in de ophaalbrug. Langzaam, heel langzaam ging hij omhoog.
‘Rennen,’ riep Daan, ‘voordat het te laat is!’
Als door een groep wespen achterna gezeten holden de kinderen in de richting van de ophaalbrug.
‘Schiet op!’ riep Daan tegen Sam.
Maar Sam bleef zitten. Kijkend naar de ogen van de spin; ze waren groter dan die van een rat en stonden verder uit elkaar dan die van een mens. Net als…
‘Stop!’ riep Sam. ‘Het is een val.’
Opeens herinnerde ze zich de kelder van hun eigen huis en hoe ze naast de ketel dezelfde oogjes had gezien.
Een hoge fluittoon werd snel harder en leek dichterbij te komen.
Sam zag de ketel; was het echt of in haar gedachten?
‘Hij gaat ontploffen!’ kon Sam nog net uitbrengen. Toen viel ze opnieuw in een groot zwart gat vol slijmerige blauwe derrie.