Naast de tralies staat een boekenkast. Sam pakt een boek over de natuur en Daan pakt een boek over dieven. Het heet: “Een geheime deur”. Het hek gaat open en er komt een gang te voorschijn.
‘Dat is dus de sleutel!’ zegt Daan.
Ze lopen door de gang tot er een touwladder komt. Ze staan voor een touwladder en dan horen ze een stem:
‘Wat doen jullie daar?’
Ze klimmen snel naar boven. O jee nu komt hij omhoog. De ladder begint te wiebelen. Nu ze boven zijn pakken ze de touwladder vast en ze schudden er hevig aan. Het blauwe mannetje valt eraf. Hé, daar staan Appie en Sara ook.
‘Hé, hoe zijn jullie ontsnapt?’ vraagt Daan.
‘We hadden een blauw mannetje als vriend hier, die heeft ons geholpen,’ zegt Appie.
Ze lopen verder. Ze komen uit in een dorp. Het wemelt daar van de blauwe mannetjes. Opeens komt er één naar hen toe en zegt:
‘Hč wat mot dat daaro?’
Ze rennen snel weg. Op hetzelfde moment botsen ze tegen een andere agent aan. Dan zien ze dat ze helemaal omsingeld zijn, en worden ze aangehouden. Ze willen nog wegrennen, maar het lukt niet meer, dus moeten ze weer de gevangenis in. Ze willen zich bevrijden uit de gevangenis maar dat lukt jammer genoeg niet want er is veel te veel bewaking. Ze zitten nog wel een paar dagen vast maar ze krijgen wel eten en drinken.
Dan bedenken Daan en Sam dat ze de sleutels nog hebben. Ze pakken stiekem de sleutels uit hun zak, en openen de deur en ze sluipen stiekem weg. Ze lopen richting het dorp en zien een huis en gaan naar binnen.
‘Wat een grappig huisje, alles is blauw van binnen,’ zegt Daan.
Ze kijken eens goed rond.
Sara zegt: ‘Kijk, een klerenkast.’
Ze lopen er naar toe. Sam trekt de kast open ze zegt:
‘Kijk, allemaal blauwe kleren.’
Appie zegt: ‘Kom we trekken die kleren aan.’
Sara zegt: ‘Ja, goed idee.’
Allemaal trekken ze blauwe kleren aan. Ze lopen de straat weer op. Ze kijken op een paal. Daar staat op:

Gezocht:
Daan Sam Appie en Sara.
Beloning: 400 blauwstukken.

‘Wat is dat nou weer, blauwstukken?’ vraagt Sara.
‘En hoe komen ze aan onze namen?’ vraagt Daan.
‘Wij moesten alles doorgeven van zo’n mannetje zegt Appie.’
‘Oké, dan is het goed,’ zegt Sam.
‘En nu moeten wij snel weg hier,’ zegt Daan.
Ze lopen en lopen en lopen. Nu komt de vriend van Appie en Sara met een soort zweef ding.
Daan zegt: ‘Wat is dat voor ding?’
‘Dat doet er nu niet toe,’ zegt het mannetje. ‘Stap in!’
Ze stappen in. Onderweg zegt het mannetje:
‘De leider van ons wil jullie spreken.’
‘Waarom?’ vragen ze allemaal te gelijk.
‘Dat weet ik niet,’ zegt het mannetje.
Ze worden afgezet bij de leider. Het mannetje zegt:
‘Vraag er maar op los.’
Ze gaan naar binnen. De leider groet Sara, Sam, Appie en Daan.
Daan vraagt: ‘Waarom steel je al die blauwe dingen?’
‘Oh gewoon, omdat het mijn lievelings kleur is,’ vertelt het mannetje. Appie zegt dreigend: ‘Je geeft al die blauwe dingen terug of anders ziet het er niet zo goed voor jou uit!’
‘Oké, oké, we geven alles terug.’
‘En je repareert onze verwarming,’ zegt Daan.
‘Oké,’ zegt de leider. ‘Maar jullie gaan nooit iets over ons bestaan vertellen.’
‘Oké,’ zegt Daan.
Ze gaan weer naar buiten.
De vriend vraagt: ‘Gelukt?’
‘Ja,’ zegt Daan.
‘Maar breng je ons wel naar huis?’ vraagt Sam smekend.
‘Natuurlijk,’ zegt de vriend.
Ze komen weer thuis. Het is nacht. Moeder ligt te slapen. De volgende ochtend doet de verwarming het weer.
Moeder zegt: ‘Ik droomde dat jullie twee weken weg waren.’
Daan en Sam gaan hard lachen.