ONDER(KOELDE)WERELD.

BETREDEN OP EIGEN RISICO

 IJSPAS VERPLICHT.

‘Onderkoeldewereld?’ vraagt Daan en hij draait zich om naar Sara en Appie. Ze staan een paar meter bij hem en Sam vandaan.
‘Weten jullie wat dat is?’ vraagt hij.
Appie schudt zijn hoofd.
‘Geen idee. In dit gedeelte van de gangen zijn we nooit eerder geweest, hč Sara.’
Sara kijkt naar de grond. Zenuwachtig strijkt ze een paar lange haren uit haar gezicht.
‘Nee,' antwoordt ze zacht. 'Het is echt de eerste keer dat ik deze deur zie.’
‘Toch ben ik benieuwd wat er achter zit,’ zegt Sam.
‘Ik ook,’ antwoordt Daan en zijn hand glijdt rond de kruk. ‘Zullen we eens kijken?’
‘Nee!’ gilt Sara.
Maar Daan heeft de kruk al naar beneden gedrukt. De deur vliegt open. Een blauwe wolk dampt de gang in. Sam en Daan worden opgeslokt door een ijskoude nevel. Geschrokken doen ze een stap achteruit. Maar de wolk zuigt, trekt aan hun kleren als een reusachtige stofzuiger.
Sam wil gillen, om hulp roepen maar haar wangen lijken bevroren. Samen met Daan wordt ze de gang achter de deur ingezogen. Ze tuimelen voorover. Hard vallen ze op een houten vlonder. Sam bekijkt haar blauwe spijkerbroek. Voor haar rechterknie zit een gat. Haar rode maillot steekt er door heen.
De vlonder wiebelt. Vlug zoekt Sam houvast. Haar ene hand wringt ze tussen de planken. De ander slaat ze om Daans benen. Ze trekt hem naar zich toe. En dan beginnen ze te glijden. Als een gigantische slee suist de vlonder de met ijs bedekt gang in.
‘Waar… gaan we… naar toe?’ bibbert Daan.
In de blauwe gloed ziet Sam het vertrokken gezicht van haar broer. Ze voelt dezelfde angst, dezelfde kou.
Steeds meer snelheid krijgt de vlonder.
De gang is een lange buis van ijs. Bij elke bocht vliegt de vlonder hoog tegen de zijkant op. Wild worden Daan en Sam heen en weer geslingerd. Het kost hen moeite om op de planken te blijven zitten.
Na de tiende bocht neemt de snelheid af. Sam kijkt om zich heen. De buis wordt breder en breder. Het lijkt alsof ze uit een trechter glijden.
‘Sam, kijk!’
Daans vinger wijst recht vooruit. In de verte verrijst een enorme poort. Hij is blauw en doorzichtig.
‘Waauw,’ roept Sam. ‘Een ijspaleis.’
Vlak voor de poort komt de vlonder tot stilstand. Sam en Daan krabbelen overeind. Ze wrijven over hun verkleumde lijven. Het is steenkoud hier beneden.
Sam wil van de vlonder stappen, maar blijft verschrikt staan. Uit de poort komen twee figuurtjes. Ze lijken op mensen, maar hun hoofden zijn groter en breder. Hun ogen staan ver uit elkaar en wiebelen op steeltjes. Allebei dragen ze blauwe kleren. Tot Sams verbazing heeft de een haar rechter en de andere haar linker voetbalkous aan.
‘IJspas!’ commandeert het figuurtje met de rechterkous.
‘Hebben we niet, meneer,’ antwoordt Daan.
‘Dan komen jullie er niet in,’ waarschuwt het figuurtje met de linker kous.
‘Maar wat moeten we dan?’ vraagt Daan. ‘Terug door koude gladde gang? Dat lukt ons nooit.’
De twee blauwe mannetjes steken hun brede hoofden bij elkaar. Ze smoezen.
‘IJspas of…. iets blauws,’ zegt het mannetje met de rechterkous en hij wijst naar Sams benen.
‘Willen jullie mijn spijkerbroek?’ roept ze verbaasd.
De beide mannetjes knikken. Hun vier steeloogjes wiebelen enthousiast heen en weer.
‘Maar dat kan toch niet,’ protesteert Sam. ‘Jullie laten me in deze kou toch niet in mijn maillot lopen.’
‘IJspas of iets blauws,’ herhaalt het mannetje.
Sam aarzelt, wat moet ze doen. Haar broek afgeven?