Een knal en dan is het stil. Opeens gaat het licht weer aan, maar het monster is weg. Het licht gaat weer uit. Het was donker, té donker. Stapje voor stapje lopen Daan en Sam verder.
Aaaaaaahhhhhhh!!! Ze vallen, steeds verder en steeds dieper. Hun val wordt gebroken door slijm, heel veel slijm.
'Wat een vies slijm,' zegt Sam.
Daan en Sam zijn zich rot geschrokken.
'Waar zijn we?'
Daan kijkt Sam aan. Zijn gezicht is zo wit als sneeuw.
'Ik weet het niet, Daan, het lijkt wel een kelder onder onze kelder.'
'Hé Sam, luister eens! Hoor jij dat geluid ook?'
'Ja, het komt daar vandaan.'
Voorzichtig lopen ze op het geluid af. Overal om hun heen branden kaarsen en fakkels. Ineens wordt het geluid duidelijker.
'Kijk Daan, daar, daar zit iets!' 
Op hun tenen lopen ze er naar toe.
'Het is een meisje!'
Sam loopt naar haar toe en gaat naast haar zitten.
'Hé, wie ben jij en wat doe jij hier?' 
'Ik ben Sara en ik ben verdwaald. Mijn broer Appie en ik wonen hier beneden.'
Sara gooit zenuwachtig haar lange blonde haar over haar schouder.
'We hebben wat losse balken en planken gevonden en daar een hut van gemaakt. Maar nu ben ik verdwaald in deze gangen en weet ik niet meer waar onze hut is.'
'Kom,' zegt Daan. Dan gaan we samen je broer zoeken.'
Steeds dieper lopen ze de gangen in. Om hun heen wordt het donkerder. De muren zijn bedekt met blauw slijm.
'Waar is toch al dat slijm van?'vraagt Sam aan Sara.
'Ssst, niet zo hard, straks wordt hij wakker.'
'Wie?' vraagt Daan bezorgd.
'Het monster natuurlijk,' vertelt Sara terwijl ze weer zenuwachtig haar haar over haar schouder gooit.
'We hebben het monster nog nooit gezien, maar we weten dat hij hier ergens woont.'
Sara fluistert nu.
Geruisloos lopen ze samen verder. Totdat in de verte.....
'Daar, daar is het!'
Sara begint te rennen. Sam en Daan rennen achter haar aan.
'Appie, Appie, oh Appie ik heb je weer gevonden. Ik was zo bang, maar deze kinderen hebben me geholpen en nu ben ik weer bij jou.'
'Nou dat is fijn,' zegt Appie nors. 'Moet je ook maar niet alleen door de gangen lopen.'
'Maar wie zijn jullie en hoe komen jullie hier?'
'Wij zijn Sam en Daan,'begint Daan.
'En wij waren in onze kelder, toen de deur dicht viel en op slot ging. En toen vielen we heel ver naar beneden en nu zijn we hier.'
'Ja,' vult Sam aan. 'En we willen weer terug naar huis maar we weten niet hoe.'
'We moeten ze helpen Appie, ze hebben mij ook geholpen toen ik verdwaald was.'
Sara kijkt haar broer zenuwachtig aan.
'Nou ik dacht het NIET, daar heb ik helemaal geen zin in.' 
'Appie, doe niet zo flauw. Ik wil ze graag helpen,' zegt Sara.
'Nou dan help jij ze toch, ik blijf hier!'
Met z'n drieën lopen ze verder de gangen in.
'Hoor je dat ook?' zegt Sam ongerust. 'Voetstappen! Wees op je hoede.'
'Nu is het weer weg!?! zegt Sara.
'Laat maar, we hebben het ons vast verbeeld,' zegt Sam.
'Hé, wat is dat. Het lijkt wel een zaklamp.' 
'Doet ie het nog?' 
'Ja, gelukkig eindelijk licht.'
'WWWWAAAAA kijk blauwe slijmsporen!'
Het monster is dichtbij. 
'Nu hoor ik alweer voetstappen, dit keer hebben we het ons niet verbeeld,' zegt Daan.
Sam begint te stotteren: 'Daan wawawat is dat voor eehhh eh enn een schaduw?'
'HET BLAUWE SOKKENMONSTER,' schreeuwt Daan. 'Weg wezen!'
'Nee, wacht ik ben het, Appie, ik kom jullie toch helpen.'
'Ooh, dus jij maakte die voetstappen,' zegt Sam.
'Ja, sorry.'
Samen lopen ze verder, totdat ze bij een deur staan. Op de deur zit een brief geplakt. En op de brief staat....