'Is die geest een beest?' riep Sam nog een keer.
'Als het een geest is kun je het niet zien en dan zou het hier al kunnen zijn,' zegt Daan.
Angstig kijken Sam en Daan om zich heen. Maar het enige wat ze zien zijn de blauwe sokken en de kousen die aan het plafond van de kelder hangen. En nog steeds zit de vreemde jongen bibberend naast de verwarmingsketel angstig starend alsof hij in de verte het monster al aan ziet komen. Daan en Sam keken elkaar aan wisten niet wat ze moesten doen.
Sam zei: 'Kom op we gaan naar moeder en we vertellen haar wat er hier aan de hand is!'
Daan en Sam rennen naar Nico.
Ze vertellen hun moeder dat ze in de kelder een jongen, die er heel vreemd en raar uitzag, bij de verwarmingsketel hadden gezien.
'Moeder wil je met ons meekomen?' vraagt Sam. 'Hij zegt dat de geest van het Blauwmeer in de kelder komt. En weet je, onze blauwe sokken en kousen hangen in de kelder aan het plafond.' 
'Volgens mij zien jullie ze vliegen!' zegt moeder.
'Nee, niet vliegen, ze hangen aan het plafond.'
'Ik bedoel dat jullie zeker een grapje maken.'
'Nee moeder, echt niet! Kom maar mee! Dan kun je zelf zien dat we niet liegen.'
'Nou goed, dan ga ik wel met jullie mee.'
De jongens rennen voor hun moeder aan terug naar de kelder. Eenmaal bij de trap aangekomen zijn ze toch wel weer wat bang.
'Moeder, ga jij maar voor ons aan! Maar doe wel voorzichtig. Hij ziet er best eng uit en je weet niet wat hij gaat doen,' zegt Sam.
Voorzichtig gaat moeder de trap af de kelder in, Sam en Daan lopen achter haar aan en kijken bang over haar schouder de kelder in, zou de jongen er nog zijn? Het licht is weer uit gegaan of gedaan en weer zien ze in het hoekje achter bij de verwarmingsketel de twee ogen die in het donker heen en weer zwaaien.
Moeder roept zacht: 'Wie is daar?'
Zij is toch ook wel wat angstig, konden Sam en Daan horen aan haar stem. 'Ga weg!' riep een stem. 'Straks komt de Geest van het Blauwe meer en dan neemt hij jullie mee'.
Plotseling klonk achter Sam en Daan het geluid van voetstappen.
Niet zomaar voetstappen maar het geluid van voetstappen die kletsnat waren. Was dit het Blauwe Meer monster? Geen van hun drieën durfde achterom te kijken. Ze liepen zo snel ze konden de kelder in en ze verstopten zich achter de keldertrap. Stilletjes bleven ze daar kijken en wachten op wat er komen ging. Ze zagen een monster van de trap af komen. Het was blauw en had grote klauwen. Het was niet zomaar blauw maar het was helemaal blauw behaard. Zelfs zijn voeten waren lang behaard en de haren hingen kletsnat langs het lichaam. Het was net alsof het zo uit het water was gekomen. Aan de handen zaten lange nagels en zagen eruit als gevaarlijke klauwen. Het monster liep verder de kelder in, naar de ketel achterin de hoek. Toen Nico, Sam en Daan dachten dat het monster ver genoeg was doorgelopen renden ze de trap op naar boven en probeerden zo snel ze konden uit de buurt te komen. Het monster had ze blijkbaar gehoord want het kwam achter hen aan de trap op weer de kelder uit. Zonder achterom te kijken renden ze door, het huis uit, de straat op en pas toen ze geen geluid meer achter zich hoorden durfden ze achterom te kijken. Er was niets meer te zien.
'Wat moeten we nu doen?' vroeg moeder aan Sam en Daan. 'Altijd als we hulp nodig hebben is vader er weer niet!'
'Ik weet wat,' zei Daan. 'Bij ons in de klas zit een tweeling ze heten, Marietje en Darma. Zij weten erg veel van geesten en spoken. We noemen ze de nurts omdat ze overal erg veel van weten en altijd met hun neus in de boeken zitten. Misschien kunnen die ons helpen. Ze wonen trouwens hier om de hoek.'
'Kom dan gaan we kijken of ze thuis zijn!' riep Sam.
Snel liepen ze naar het huis van de tweeling. Daan belde aan bij de voordeur. Ze hoorden voetstappen in de gang achter de deur. Er was gelukkig iemand thuis. De deur ging met een krakend geluid open en in de deur opening stond opeens een vrouw die duidelijk de moeder van de tweeling moest zijn. Ze had net als de tweeling een grote neus waar halverwege een grote kromming zat die sterk deed denken aan de snavel van een havik. De oren staken ver, als echte flaporen naar buiten. Ook de tweeling had flaporen. Er was dus geen twijfel mogelijk.
'Beste mevrouw,' begon Daan. 'We willen erg graag uw dochters spreken.' Achter in de gang was het geluid van twee vechtende meiden te horen en al strompelend kwamen ze de gang in rollebollen...